Ρέμος - Βίσση : Γιατί να πάμε να τους δούμε στο Pantheon Theater;

Η Άννα Βίσση και ο Αντώνης Ρέμος δε χρειάζονται συστάσεις. Είναι, ίσως, οι μοναδικοί αντιπροσωπευτικοί εκπρόσωποι αυτού που ονομάζουμε «λαϊκή βραδινή διασκέδαση στην Ελλάδα», αν και φέτος, στο Pantheon Theater κάτι φαίνεται να αλλάζει, να μετατρέπεται, να συστήνεται εκ νέου σε ρυθμό πιο ουσιώδη και ανατρεπτικό.

Η αλλαγή που επιχειρείται μπορεί να ειδωθεί σαν ένα μεγάλο ρίσκο. Μακριά απ’ το ύφος των γκλαμουράτων πρώτων τραπεζιών, απ’ την καπνίλα χωρίς εξαερισμό,απ’ τον ορυμαγδό λουλουδιών και την υπερκατανάλωση, όπως μπορεί να την εννοήσει κανείς (χρημάτων, σώματος, πνεύματος, διάθεσης), έρχεται η φωτεινή ιδέα να ενώσουν δύο σπουδαίοι ερμηνευτές τις φωνές και τις ψυχές τους σ’ ένα χώρο που θα εκπροσωπεί επάξια, ίσως και με περισσότερη αλή θεια, την ουσία τους, αυτή που λέει πως και οι δυο τους δεν είναι διασκεδαστές, τουλάχιστον όχι μόνο, αλλά και ψυχαγωγοί. Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στην απρόσκοπτη αλήθεια με την οποία αντιμετωπίζεις το κάθε είδος νυχτερινής εξόρμησης. Η αλήθεια στην πρώτη περίπτωση έχει να κάνει με το πόσα μπουκάλια θα ανοίξεις, πόσα λουλούδια θα πετάξεις, τι λογαριασμό θα φέρεις για να πάρεις καλύτερο τραπέζι, πόσο κοντά θα είσαι στον ερμηνευτή, όχι για να ακούσεις τη φωνή του αλλά για να πάρεις έστω και λίγο από την lifestyle λάμψη του. Η δεύτερη έχει αναφορές στην αξία του δημιουργού, που ερμηνεύεται σε απόσταγμα φωνής, σκηνικής παρουσίας, έντασης, ουσίας.

Έτσι είδα το αδιαφιλονίκητα επιτυχημένο εγχείρημα της Άννας Βίσση και του Αντώνη Ρέμου που μόνο εμπειρία μπορείς να το θεωρήσεις. Έχοντας ως πολύτιμο αρωγό την απόλυτα ατμοσφαιρική σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, με τις εναλλαγές των συναισθημάτων να αποτυπώνονται στα σώματα των χορευτών, τους φωτισμούς του Γιώργου Τέλλου, τα γοητευτικά ευφάνταστα κοστούμια του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη και τα υπέρλαμπρα, σχεδόν μυσταγωγικά σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη, οι δύο ερμηνευτές μας εισάγουν στο μακρόχρονο ταξίδι των πιο σημαντικών ακουσμάτων τους μέσα από ένα πλήρες και ειλικρινές απόσταγμα ψυχής. Λένε τραγούδια που παλιότερα, στις πίστες, θα αποφάσιζαν να πουν γύρω στις πέντε το πρωί, όταν το επιφορτισμένο με μανία γρήγορης διασκέδασης πλήθος θα είχε κοπάσει κι εκείνοι θα μπορούσαν να μη φέρουν πια την ευθύνη της ωμής διασκέδασης. Με στόχο πλέον το τραγούδι καθαρά και μόνο, μακριά από ατυχή λογοπαίγνια που θέλουν παραφρασμένους στίχους να εξυπηρετούν το λαϊκό αίσθημα, Άννα Βίσση και Αντώνης Ρέμος πετυχαίνουν την πιο ειλικρινή στιγμή της καριέρας τους, ξεδιπλώνουν το προσωπικό τους άστρο ατόφιο, πονούν ειλικρινά με τα τραγούδια τους, δεν προσποιούνται. Σαν ένας κύκλος που αρχίζει για να κλείσει έναν προηγούμενο που οι καιροί της άμετρης και ανερμήνευτης ευμάρειας είχαν στιγματίσει. Οι επιταγές του σήμερα δε σηκώνουν προσποιήσεις ούτε το «δήθεν». Το «Ένα ή Κανένα» είναι η απαρχή ενός νέου είδους διασκέδασης. Αυτής, που θέλει τον ερμηνευτή να μιλά ευθύβολα μέσα από τα τραγούδια του και αληθινά στις καρδιές, που θέλουν να ταυτιστούν στο ρυθμό του. Το απόλυτο του τίτλου, στο απόλυτο των καιρών: Ένα ή Κανένα ίσον αλήθεια!

Πηγή : Newpistol.gr