"Ξεπεσμένα ιδανικά και αξίες" - του Δημήτρη Κομποχόλη !

του Δημήτρη Κομποχόλη 

Η οικονομική κρίση που μαστίζει την Ελλάδα μας είναι πάνω από όλα κρίση αξιών, θεσμών, κανόνων, κρίση αρχών και ιδανικών, κρίση ηθικής και ήθους, κρίση κοινωνικής ευαισθησίας, κρίση πολιτικών ανθρώπων με αδυναμία οράματος, κρίση αυτοπροσδιορισμού κι αυτογνωσίας, κρίση προτύπων, κρίση ελευθερίας όσον αφορά τη χειραγώγηση και την καθ' υποβολή του λόγου, κρίση θρησκευτική, κρίση πολιτισμού, με άλλα λόγια θα μπορούσα να χαρακτηρίσω με έναν αδόκιμο όρο, ότι πάσχουμε σήμερα από «βαριά κρισεοπληξία». Όλο αυτό το συνονθύλευμα των μορφών κρίσεων είναι η γενεσιουργός δύναμη της οικονομικής κρίσης, η οποία εμφανίζεται σαν δαμόκλειος σπάθη τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Πώς φτάσαμε όμως σαν έθνος να κατακλυζόμαστε από τόσες κρίσεις; Η αιμορραγούσα κι υποβαθμισμένη ποιοτικά παιδεία οδήγησε σταδιακά σε κρίση αξιών. Ο άνθρωπος, όντας κοινωνός μιας ελλειμματικής παιδείας, αποπροσανατολίστηκε. Έγινε υπόδουλος των υλικών του επιθυμιών και λησμόνησε τις ζωογόνες αξίες του αυτοσεβασμού, της ευγενούς άμιλλας, του δικαίου. Όλα αυτά παραχώρησαν τη θέση τους στον υλικό ευδαιμονισμό και τον καταναλωτισμό. Το κυνήγι του χρήματος έγινε αυτοσκοπός. Πλέον, πρότυπα, ιδανικά κι αξίες, αποτελούν το πολυτελέστατο αμάξι, το σκάφος, τα εξοχικά με πισίνα, τα ακριβά ρούχα, οι μετοχές σε εταιρίες, η φοροδιαφυγή, ο πλουτισμός με αθέμιτα μέσα. Συν τοις άλλοις γεμίσαμε με «καρεκλοκενταύρους», οι οποίοι με μοναδικό σκοπό την ανέλιξη σε θώκους εξουσίας, επιδίδονται σε έναν άτιμο αγώνα λασπολογίας και ψεύδους, μην έχοντας δείγμα ηθικών αναστολών, παραμερίζοντας κι αδιαφορώντας για τις εθνικές-λαϊκές επιταγές. Πού βαδίζουμε άραγε σαν κοινωνία; Η αλλαγή νοοτροπίας είναι το φάρμακο για αυτή την πρωτοφανή όπως ανέφερα και παραπάνω ασθένεια από την οποία υποφέρουμε σαν έθνος , την «κρισεοπληξία».

Αυτή η αλλαγή μπορεί να επιτευχθεί μόνο διαμέσου της παιδείας. Η στροφή σε αυτήν αποτελεί αδήριτη ανάγκη και βασική προϋπόθεση για να αναγεννηθούμε από τις στάχτες και τα ερείπια που άφησε πίσω της και συνεχίζει να δημιουργεί η οικονομική κρίση. Η παιδεία θα πρέπει να λειτουργήσει σαν οδοδείκτης και να προικίσει τους νέους που αποτελούν τη μόνη ελπίδα, με ήθος, σωστές αξιολογήσεις στη ζωή, αίσθηση ευθύνης και, κυρίως, αίσθηση ορίων κι αυτοσυγκράτηση. Μιλάμε βέβαια για την πραγματική παιδεία, που έχει μεν ως βάση τη σχολική εκπαίδευση αλλά συνδιαμορφώνεται από πολλούς παράγοντες, όπως τα ενδιαφέροντα του καθενός, τις ποικίλες επιλογές του (πολιτικές, κοινωνικές, ηθικές) τη διάθεση αυτομόρφωσης και την επαφή με τον πολιτισμό, τη συνεχή έμφαση σε όλες τις μορφές τέχνης και δημιουργίας. Μόνον κατ' αυτόν τον τρόπο θα δημιουργηθούν πολίτες σκεπτόμενοι, καλλιεργημένοι, υπεύθυνοι, οραματιστές αλλά όχι ουτοπιστές, πλημμυρισμένοι από εθνική συνείδηση κι ευαισθησία, προικισμένοι με ιδανικά, αρχές, αξίες. Αυτή είναι η λύση για την αντιστροφή της νοσηρής κατάστασης της κοινωνίας μας.

Πηγή : pelop.gr