Το νέο έφτασε και ήταν κακό. Διότι η απώλεια ενός «αδερφού” ενός ανθρώπου που τον αγαπάς γιατί είναι μάγκας και παντελονάτος και όχι επειδή έτσι ορίζουν οι άγραφοι νόμοι της πιάτσας είναι μεγάλη. Άλλωστε εγώ αυτούς τους νόμους τους έχω γραμμένους χρόνια τώρα στα παπάρια μου.
Ο Γιώργος ήταν είναι και θα είναι για πάντα μέσα μου ένας άνθρωπος που γούσταρα να διαφωνώ μαζί του. Ο Γιώργος Δέδες άφησε την τελευταία πνοή του στις 19.05 σήμερα στα χέρια της σχεδιάστριας Μαρίνας Ντουσάκη. Της κολλητής φίλης μας που ήταν εκεί… από την πρώτη στιγμή. 73 ολόκληρες μέρες που έμοιαζαν αιώνας. Για όλους μας.
Και το γράφω έτσι διότι ο Γιώργος ήταν ο μόνος άνθρωπος που επισκέφτηκα στην εντατική μετά τον χαμό του δικού μου αδερφού. Του Δημήτρη. Του μιλούσα γελούσε, επικοινωνούσε προσπαθούσε να μου δείξει ότι αντιλαμβανόταν τα πάντα. Πάλευε να κουνηθεί. Λίγο τα χέρια του λίγο τα πόδια του, το κορμί του. Το μυαλό του έμοιαζε με μίξερ. Προσπαθούσε να το βάλει σε μια τάξη. Και έδειχνε με τον τρόπο του την αγωνία του γι΄αυτό. Όπως ένας καλοντυμένος γιάπις που πατάει refresh κάθε τόσο μέχρι να δει το εισερχόμενο mail από την μεγάλη συμφωνία. Έτσι και ο Γιώργος.
Ένας άλλος Γιώργος. Μια σκιά του εαυτού του. Αλλά μια σκιά που πάλευε να πείσει στον εαυτό του ότι θα βγει ζωντανός.Πάλευε για το δικό του mail. Μόνο που αυτό δεν ήρθε ποτέ.
«Γιώργο τα κατάφερες. Έμεινες ζωντανός. Και θα μείνεις για πάντα στη μνήμη μου. Στο μυαλό μου. Γιώργο δεν πρόκειται αύριο να έρθω στην κηδεία σου το απόγευμα. Δεν θα έρθω να σε χαιρετήσω. Δεν μπορώ. Δεν έχω τη δύναμη ρε να σε βλέπω να χάνεσαι μέσα στο χώμα. Όπως το ίδιο έκανα και με τον Μανώλη».
Ο πόλεμος χάθηκε και η σκλήρυνση τον λύγισε. Σήμερα μετά το μεσημέρι το ένα μετά το άλλο τα ζωτικά όργανά του τον άφησαν.
Καλό ταξίδι αδερφέ… είσαι για πάντα εδώ να ξέρεις…
nassos blog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου