Σταμάτησε το bullying – Μίλα κι εσύ

Γράφει η Τόνια Σολανάκη ...

Τελικά απ το bullying μπορεί να βγεις «νεκρός» ή… ίσως και «πρωταθλητής» στη ζωή! Δεν ξέρω αν τα παιδιά μπορείς να τα χαρακτηρίσεις «κακά», σίγουρα όμως είναι σκληρά … Ποτέ δεν ντράπηκα να μιλήσω για ό,τι μου συνέβη , δεν το διατυμπάνισα, ούτε τα έλεγα για να παραπονεθώ αλλα μονο για να βοηθήσω παιδιά που έβλεπα πως περνάνε το ίδιο. Σήμερα θα μιλήσω εις μνήμην του Βαγγέλη, όχι μόνο του Γιακουμάκη αλλα του κάθε Βαγγέλη που πέθανε, που ζει αλλά βασανίζεται από τους γύρω του. Του Βαγγέλη που είναι «θύμα» του bullying !!

Γιατί στην Ελλάδα και πιο πολύ στον χώρο μας υπάρχει taboo. Κανείς δεν μιλάει γι΄αυτό. Αλλά και να θέλει, που να μιλήσει και τι να πει; Υπάρχει ντροπή … Αντί να ντρέπονται οι θύτες ντρέπονται τα θύματα … Και δεν μιλάνε … Και μεγαλώνει και θεριεύει και σκοτώνει τελικά! Όσο το μοιράζεσαι μικραίνει! Να το θυμάσαι …

Και να ξέρετε, θύμα είναι και ο θύτης χωρίς να το ξέρει… Πόση δυστυχία έχουν μέσα τους τα παιδιά που το κάνουν και δεν το ξέρουν … Πόση ανασφάλεια και ζήλια και μέσα από την μείωση του συνανθρώπου τους ψάχνουν να βρουν την δική τους αξία ή αυτοπεποίθηση. Είτε θύτης είτε θύμα πισω απο όλα υπάρχει η οικογένεια.

Γνωστή η δικαιολογία που ακόμα υπάρχει . «Είναι μικρός/ μικρή, έτσι θα μάθει, έτσι θα σκληραγωγηθεί, έτσι είναι το πόλο, άμα δεν μπορεί να το κόψει»!!! Θυμάμαι κιόλας πολλούς που το έκοψαν … Κι ας ήταν καλοί , κι ας είχαν όρεξη. Γιατί δεν άντεχαν να τους βρίζουν χωρις λόγο ή να τους χτυπάνε. Θυμάμαι πολλούς που οι γονείς τσακώθηκαν αλλα και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ξέρω πολλές ιστορίες.

Σήμερα θα σας πω για μια… Θα σας πω για τη δική μου! Γιατί κάποιος πρέπει να πει. Πρέπει να μην ντρεπόμαστε και να μην «πνιγούμε» τέτοια φαινόμενα σε ένα χώρο που ασκούμε σώμα και πνεύμα, που χτίζουμε χαρακτήρα και που μπαίνουμε στην πιο τρυφερή και ευάλωτη ηλικία μας.

Για όλα αυτά τα χρόνια, για την προσπάθεια, τα μετάλλια, την εθνική ομάδα, τους φίλους άλλα πάνω απ΄ όλα για την οικογένεια. Με την ελπίδα να βοηθήσω έστω και έναν «Βαγγέλη» που βρίσκεται εκεί έξω και ίσως διαβάσει… Ή για έναν που ψάχνει να βρει κάτι μέσα του, ή να νιώσει καλύτερα για τον εαυτό του χρησιμοποιώντας ενδοσχολική βία σε κάποιον Βαγγέλη. Το δικό μου «σχολείο» ήταν το κολυμβητήριο. Όσοι με ξέρετε θα έχετε δει συχνά μετάλλια, χαμόγελα, χαρές και κύπελλα. Τώρα θα σας πω μέχρι να έρθουν αυτά τι έγινε. Τι γινόταν πιο σωστά. Κάθε μέρα, με κάθε μέσον! Θυμάμαι .. Ναι ! Ακόμα θυμάμαι, γιατί αυτά δε σβήνουν από τη μνήμη όσο και αν το θες.

Θυμάμαι να χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι και να είναι μια φίλη της μαμάς από την Πισίνα. Να της λέει να τρέξει, να σβήσει αυτά που γράφουν στον τοίχο για την Τόνια, μην τα δει και πληγωθεί. Είχε αργήσει όμως. Η Τόνια τα είχε δει από την προηγούμενη. Απλά δεν είχε πει τίποτα «να μην στεναχωρηθεί ή ντραπεί κανείς για αυτή.» Έκλαψε αλλά γύρισε σπίτι και χαμογελούσε. Η μαμά έφυγε από το σπίτι και χαμογελούσε με μια χλωρίνη και ένα σφουγγάρι, αλλά ήρθε σπίτι κλαμένη, κι ας είπε πως ήταν από τη χλωρίνη. Δεν ήταν! Η μαμα έκλαψε και άλλες φορες και καθάρισε τα αποδυτήρια όπου ήταν γραμμένο με μεγάλα γράμματα «Τόνια Σολανάκη, χοντρέλα, βαρέλα, γουρούνι, φάλαινα… Δεν χώρας στην Πισίνα » και άλλα τέτοια ψέματα!!! Μια χαρά χωρούσα να ξέρετε.

Για χρόνια υπέμενα πολλά, bullying από τα λίγα, και όσο πιο ξεχωριστή γινόμουν και όσο πιο καλή στο άθλημα με χτυπούσαν εκεί που πονούσα.

Μια φορα ο προπονητής μου με χτύπησε στο πρόσωπο, γιατί είχα χτυπήσει κάπου και δεν το είχα καταλάβει και νόμιζε πως του είπα ψέματα για να κρύψω κάτι κακό που έκανα. Τότε ήταν η πρώτη φορα που πραγματικά θύμωσα. Άπλωσε χέρι πάνω μου. Χωρίς κανένα δικαίωμα, χωρίς κανένα λόγο. Και μάλιστα στην προσπάθεια του να δικαιολογήσει την πράξη του αυτή μετά που κατάλαβε πως έλεγα αλήθεια μου είπε πως θα με έθετε εκτός αποστολής αν καταλάβαινε πως του έλεγα ψέματα! Κάποτε μου πέταξαν ένα κώνο στο κεφάλι, ξέρετε από αυτούς που είναι στα 2-5 μέτρα, γιατί είχα κάνει ένα λάθος. Και θέλει δύναμη να τα αντιμετωπίσεις αυτά. Εγώ μπόρεσα. Έτυχε! Τώρα θα μου πείτε αυτά σε έκαναν έτσι όπως είσαι δυναμική και σκληρή και τέτοια προσωπικότητα και παίκτρια. Και έχω μπει κι εγώ ακούσια σε αυτό το «τρυπάκι» που ενδέχεται να απαντήσω «ίσως»…

Δεν σας είπα ούτε τα μισά. Πείτε μου εσείς! Αν ήταν ένα άλλο παιδί;  Έχετε σκεφτεί πως μία κουβέντα, μόνο μία, μπορεί να πληγώσει ένα παιδί, μπορεί να το κάνει να νιώσει ένα τίποτα και να το ωθήσουν να κάνει και να σκέφτεται λάθος πράγματα για εκείνον; Τι περιμένετε; Να πεθάνουν κι άλλοι Βαγγέληδες για να μπει ένα τέλος σε αυτή την βλακεία που δεν έχει δικαιολογίες και όρια; Όλα χρειάζονται, ειδικά στον αθλητισμό. Ο αθλητισμός είναι μια μικρογραφία της ζωής. Σε προετοίμαζε να τα ζήσεις όλα! Πίκρες, χαρές, πόνο, υπακοή, πειθαρχεία, υπομονή. Όχι όμως βία! Δεν χωράει πουθενά η Βία. Ούτε στον αθλητισμό. Πάρτε το χαμπάρι! Πουθενά δεν χωράει κανενός είδους βία! Και δεν μιλάω για καθημερινά πράγματα, για φωνές σε λογικό πλαίσιο και για ενα «ταρακούνημα » που κάθε παιδί χρειάζεται !

Η μαμά και ο μπαμπάς ήταν σπίτι εκείνο το βραδυ που ήρθαν καμία 20αρια ντελίβερι! Όλα στο όνομα μου.. Σουβλάκια, πίτσες. Η μαμά έκλαιγε. Ήμουν κάπου 14. Δεν έκλαψα λεπτό. Ήξερα πως το έκανε απο αγαπη… Γιατί στεναχωρούν το παιδί της. Της είπα τότε: » Μην λυπάσαι για έμενα μαμά. Εγώ μπορώ να χάσω κιλά. Εκείνους να λυπάσαι που θα έχουν για πάντα τόση κακιά μέσα τους.». Η μαμά έκλαψε αλλά από ευτυχία! Εκείνο το βράδυ πληρώσαμε όλα τα σουβλάκια που ακολούθησαν. Ήμουν σπίτι μου. Στην αγκαλιά της οικογένειάς μου και εκεί κανείς δεν μπορούσε να με πειράξει και κανείς δεν μπορούσε να νικήσει την αγάπη τους για εμένα! Εκείνη νικούσε τα πάντα… Να το θυμάστε αυτό!!! Όταν το παιδί ξέρει πως έχει όλη την αγάπη, την κατανόηση και την στοργή του κόσμου εκεί θα τρέξει μόλις νιώσει απειλή.. Και είναι απόρθητο φρούριο το σπίτι και η οικογένεια!

Ήρθε ξανά όμως μετά από χρόνια. Γυναίκα πια 20 χρονών. Έκανα ένα από τα καλύτερα παιχνίδια μου ενάντια στη Βουλιαγμενη. Η μαμά ήταν εκεί. Εντάξει χάσαμε αλλά βγήκα χαρούμενη από το νερό. Την είδα να κλαίει. Αλλά όχι με τα δάκρυα που περίμενα. Έκλαιγε όπως τότε, με τα δάκρυα που γυρνούσε σπίτι με τη χλωρίνη στα χέρια.  Δεν μου έλεγε γιατί. Μόνο με ρώτησε «ποιός είναι αυτός;» Ο προπονητής της Εθνικής της είπα χαρούμενη! Όταν ήρθε το κάλεσμα μου είπε να μην πάω…Μου το ζήτησε πολλές φορές να μην πάω. «Εκείνος στην κερκίδα τότε στη Βουλιαγμένη… Όταν τον ρώτησαν ποιος έβαλε τα γκολ από τον Εθνικό είπε, ένα η τάδε, ένα η τάδε και τόσα Η ΧΟΝΤΡΗ!» Ζορίστηκα. Πόνεσα! Γύρισαν όλα πίσω. Δεν ήμουν το 12 , δεν ήμουν η Τόνια, δεν ήμουν η Σολανάκη..Για εκείνον ήμουν η χοντρή! Δεν ξέρω πως σας φαίνεται απλά στο άκουσμα, αλλά για μένα που έπρεπε να δίνω την ψυχή μου εκεί επί μήνες και να παλεύω για το μέλλον μου, μπροστά σε κάποιον που με έβλεπε σαν χοντρή, μου έκοβε τα πόδια και τα χέρια.

Όπως πολλά παιδιά που τα αντιμετωπίζουν έτσι, τα αποκλείουν και τα κάνουν να νιώθουν απαίσια. Για τον οποιοδήποτε λόγο. Έχω δει παιδιά να κλαίνε στα αποδυτήρια, να τρώνε ξύλο, να τα βρίζουν, να τα προσβάλουν να τα κοροϊδεύουν μέχρι και να τα κατουράνε! Μην εκπλήσσεστε … Ή κάνετε πως εκπλήσσεστε…Όσοι είστε του χώρου τα ξέρετε. Θα μου πεις γιατί δεν μίλησες; Εδώ δεν μιλούσα για τα δικά μου.

Μέχρι που μίλησα. Πράγμα που σπάνια κάνει κάποιο παιδί και όσα παιδιά έχουμε δει να το κάνουν, να μιλάνε στον χώρο μας , τελειώνουν. Μικρά ή και πιο μεγάλα. Μέτριοι παίκτες καλοί, κακοί, μέχρι και οι καλύτεροι! Και από τότε μόλις βλέπω κάτι μιλάω, παίρνω θέση και κάποιες φορές, μπαίνω στη μέση. Το bullying δεν έχει ηλικία Κύριοι!!! Bullying για εμένα είναι αυτός που νομίζει πως έχει εξουσία πάνω σου αλλά και στο μυαλό σου και σε αναγκάζει να το υποστείς..Και αν δεν το κάνεις, αν δεν του κανεις το χατίρι στο ψευτονταηλίκι τους , «θα το πληρώσεις «.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΟΜΩΣ. Την ψυχη σου μην επιτρέπεις να στην πειράξει κανείς. Κατάλαβα τις ανθρώπινες αξίες, έμαθα να πολεμάω πιο πολύ και στέκομαι ακόμα. Κατάλαβα πως κανείς δεν έχει καμία επιρροή πάνω μας πέραν από αυτή που του επιτρέπουμε εμείς και που του έχει δώσει τη δυνατότητα ο Θεός. Κατάλαβα πως αν έχεις δίπλα σου την οικογένεια σου, θα έχεις πάντα ένα φρούριο να κρυφτείς από κάθε είδους πόλεμο που σου κάνουν. Χιλιάδες παιδιά, εκατομμύρια, πέφτουν θύματα bullying. Χθες μάθαμε πως το bulling ειναι ικανό να κερδίσει το καλύτερο δώρο. Την ίδια τη ζωή! Εγώ σας λέω πως η αγάπη μπορεί να κερδίσει το bullying. Αγαπάτε τον εαυτό σας…Μην αφήνετε τους άλλους να καθορίζουν τη ζωή σας! Μάθετε να αγωνίζεστε. Έτσι είναι η ζωή. «Σκληρή» και «αγώνας «, αλλά μπορείτε όλοι να νικήσετε!

Ο πατέρας μου έλεγε πάντα: «ποτέ δεν φταίνε τα παιδιά. Πάντα και για όλα η οικογένεια φταίει». Η οικογένεια είναι πίσω από όλα τα καλά και τα κακά! Αγαπάτε τα παιδιά σας και να είστε υπερήφανοι για αυτά! Προστατεύστε τους γύρω σας απο την άπειρη κακιά του κόσμου! Μια φορα κάποιος πείραξε τον αδερφό μου! Γύρισε κι έκλαιγε…Ένιωσα , κατάλαβα. Πήγα και το μετάνιωσε άσχημα. Κανείς ποτέ δεν τον ξαναπείραξε και όποιος το κάνει θα το μετανιώσει! Όπως θα το μετανιώσετε κι εσείς που σκοτώσατε τον Βαγγέλη.  Ξέρετε δεν μιλάω μόνο για τον Γιακουμάκη. Μην τραβάτε τους άλλους στη δυστυχία σας. Δεν έχετε δικαίωμα, όποιοι και αν είστε ό,τι και να είστε ! Ή νομίζετε πως είστε.

Βαγγέλη ο Θεός να αναπαύσει την ταλαιπωρημένη ψυχούλα σου αλλά πιο πολύ να αναπαύσει τις ψυχές που σε οδήγησαν σε αυτό. Δεν θέλω, ούτε μπορώ να καταλάβω πως ένιωθες τις τελευταίες στιγμές πριν δώσεις τέλος στο μαρτύριο που ζούσες.

Μέσα από το δικό σου τέλος ας γίνει η αρχή για το πραγματικό, αναγκαίο, επιτακτικό τέλος!!! Σταμάτησε το κι εσύ. Μιλά κι εσύ! Όσο το μοιράζεσαι μίκραινει.